Voorgeschiedenis.
Op een zekere dag op het asielzoekerscentrum (azc) een drama voor. Er is een steekpartij met
een, voor een mevrouw uit Mongolie, fatale afloop. Zij laat een dochtertje van zeven
jaar na.
Een neef van de vermoorde
vrouw, die in Frankrijk in de procedure zat, komt naar het azc om de zaken af
te handelen zoals dat zo koeltjes wordt genoemd. ‘Het’ moet echter wel
gebeuren. Een aantal van mijn collega’s is hier zeer intensief mee bezig, zoals
daar zijn de gesprekken, met de neef, Mongoolse gemeenschap en Franse
rechercheurs en de crematie.
Hoe gaat het nu verder?
De verdachte, en partner
van de vrouw, is overgebracht naar de gevangenis. Hij heeft inmiddels bekend.
Zijn straf zal worden bepaald door de gerechtelijke macht..
De collega’s die hier zo
mee bezig zijn, maken veel mee, van de afscheidsrituelen tot het laten reinigen van
De Kamer. (Wie gaat daar op de korte termijn wonen?) Goed gedaan! Het team komt
hier wel weer doorheen.
Enkele collega’s van
de beveiliging, toevalligerwijs ook betrokken geweest bij een eerder voorgedane
zelfdoding, hebben wel een enorme knauw opgelopen. Zij zullen van lieverlee
terugkeren op de locatie. Sterkte.
De verantwoordelijkheid
van het dochtertje ligt nu bij Bureau Jeugdzorg. Rond haar persoon is zich een
heel juridisch netwerk aan het ontpoppen. Misschien moet ze terug naar
Frankrijk vanwege een Dublinclaim, misschien naar familieleden in Mongolië. Of
blijft ze in Nederland? Haar toekomst, zonder moeder, is zeer onzeker.
En de vermoorde mevrouw?
Haar neef heeft Frankrijk voorgoed verlaten. Gisteren heeft hij alle
formaliteiten afgehandeld. Hij wilde het dochtertje meenemen naar Mongolië maar
dat kon niet vanwege onduidelijke plannen, -familierelatie en -zorgmogelijkheden. De urn van mevrouw stond al een
tijdje in een kantoorkast op het kantoor van collega’s. De neef nam met mijn
collega de laaste zaken door en verliet toen het centrum, op weg naar Schiphol.
Het volgende tafereel
speelde zich voor mijn ogen af.
Een Mongoolse man verlaat
het azc, hij is alleen. Enkel van ons neemt hij nog afscheid. Hij draagt een
zware rugzak op zijn rug, alpino-pet op en heeft nog wat handbagage. In zijn
handen draagt hij de urn met stoffelijk overschot van zijn tante. In een
Aldi-zak...
Peter Geerlings
23-12-2005
Reacties
Een reactie posten